Vandaag was een perfecte dag. De lucht had dat uitgesproken frisse valgevoel. Het weer was ideaal, maar er was meer aan de dag dan lichte briesjes, minimale luchtvochtigheid (de perfecte haardag) en beperkte bewolking.
Vandaag was waarschijnlijk de eerste dag dat mijn moeder en ik volledig samen doorbrachten.
Er zijn de afgelopen maanden vaak geweest dat ze in de keuken rekeningen aan het doen was en ik op de bank naar Food Network keek, of dat ze op het dek een tijdschrift las en ik in de zon lag. We zijn zo vaak van elkaar verwijderd geweest, maar nooit echt samen. Maar vandaag was anders; vandaag was speciaal.
Mijn moeder is in alle opzichten mijn held. Ze is geen CEO of exec bij een of ander bedrijf in Manhattan; ze is geen chef-kok die experimenteert met geweldige voedselcreaties tijdens familiediners. Ze is echter een tweevoudige overlevende van borstkanker. En niet alleen heeft ze met haar eigen ziekte gevochten, maar ze heeft met mij gewandeld, hand in hand, in mijn eigen worsteling met verslaving. Die dingen, alleen, rangschikken haar boven elke andere vrouw in mijn gedachten.
De jeugd die ik heb meegemaakt, was absoluut het cliché in de voorsteden van de hogere middenklasse. Mijn jongere zus en ik zijn opgegroeid in het centrum van Jersey, net buiten Princeton, opgevoed door onze twee ouders (vader, een advocaat; moeder, een 'huisvrouw'). Mijn kleine zusje was de danseres en lerares in wording. Ik was de atleet en enigszins een wild kind. Alles was altijd normaal. We namen deel aan de carpools in de buurt na dagelijkse lacrosse-oefeningen, we gingen eenmaal per week naar de SAT-begeleiding van onze juniorjaren van de middelbare school (trouwens leeggezogen). We gingen elke zomer op gezinsvakantie naar plaatsen als Europa, Hawaii, de Dominicaanse Republiek en Maine. Het leven voor ons was altijd solide; we waren altijd goed.
Maar twee keer kreeg mijn familie de verwoestende diagnose dat ons anker, mijn moeder, borstkanker had. Tot op de dag van vandaag word ik huiverend door het woord 'kanker' te typen. Meestal kan ik het woord niet eens zeggen.
De eerste keer dat mijn moeder ziek was, was ik acht jaar oud en mijn zus vijf, de tweede was ik 12 en mijn zus negen. Beide keren verloor ze haar haar. Eigenlijk hebben we het geschoren. Beide keren droeg ze een pruik die we 'Mabel' noemden. Beide keren was ze zieker dan ik me ooit had kunnen voorstellen, overgeven en uitgemergeld. Maar beide keren hadden we geen idee dat ze zelfs zo ziek was als ze was. Ze ging door een operatie (x2), chemotherapie (x2), bestraling (x2 - ze heeft de tatoeages om het te bewijzen; en gebruikt ze als een reden om de mijne te haten) en kreeg uiteindelijk een dubbele borstamputatie en reconstructieve chirurgie.
Maar tijdens al deze medische procedures toonden zij en mijn vader zelden een greintje zwakte of twijfel dat ze niet zou genezen en beter zou worden. Het leven ging beide keren gewoon door in het huishouden van Campisano.
Nee, kanker is niet wat ons gezin op zijn kop zette - het was mijn eigen strijd tegen drugs- en alcoholverslaving. Nu was de focus op mij verschoven; of ik zou leven of zou bezwijken aan een ander type ziekte - een ziekte die uitermate complex en psychologisch was. Er was geen specifiek medicijn of behandeling die mijn verslaving zou stoppen of helemaal zou stoppen. En dit was eng. Voor ons allemaal.
Mijn moeder en ik hadden altijd een hechte band gehad, maar in deze periode stortte onze relatie in. Onze communicatie stopte, eerlijkheid verdween, vertrouwen verdampte. Ik leefde een geheim leven waar ze geen idee van had. En toen ze erachter kwam dat ik gevangen zat in mijn eigen ziekte, een die blijkbaar zelf geïnduceerd is, explodeerden onze beide werelden.
Ik voelde dat ik mijn moeder tot het einde teleurstelde. Zelfs in deze tijd wist ik in het achterhoofd wat een worsteling ze had meegemaakt. Ik wist dat ze tot het uiterste ging om 'beter' te worden en de kanker te bestrijden die haar had kunnen vernietigen en haar van mijn zus, vader en mij kon afnemen. Ik wist alles wat ze had meegemaakt - de immense pijn en ziekte die ze had ervaren, de lelijkheid die ze moet hebben gevoeld bij het verliezen van haar haar en de delen van haar lichaam die haar als een 'vrouw' beschouwden.
Maar we wisten allebei dat ik doorging om drugs en alcohol te gebruiken om mijn eigen lichaam te vernietigen - iets zo kostbaars dat gekoesterd zou moeten worden. Het deed ons allebei meer pijn dan woorden kunnen zeggen. Het was zo moeilijk voor mij om in het reine te komen met het feit dat mijn moeder twee keer met haar kanker moest omgaan en ik mijn leven verpestte door een 'ziekte' die mijn hele schuld leek te zijn geweest. Toen ik in de greep van verslaving was, was het in werkelijkheid niet mijn schuld - maar mijn hoofd gaat rechtstreeks naar schuld en schaamte, vooral als het op mijn familie aankomt.
Tijdens mijn worsteling met verslaving, waren we echter in staat om eindelijk naar haar worsteling met borstkanker te kijken - twee ziekten, verschillend in definitie, vergelijkbaar in emotionele onrust. We namen samen deel aan gezinstherapiesessies en werkten hard om elke ziekte te leren, zowel wetenschappelijk als persoonlijk. Mijn moeder was in staat mij bij te staan - met de kracht die ze gebruikte om die kankercellen te bestrijden - om me door mijn eigen gevecht te leiden.
Ze koos ervoor om een gevoel van begrip en geduld met mij te behouden. Ze was begrijpelijk boos op de ziekte en op mij. Maar we hebben er doorheen gevochten. Mijn moeder las relevante literatuur, ze stelde me open over haar eigen gevecht met kanker, en ze blijft de Al-Anon-vergaderingen bijwonen (AA-achtige vergaderingen voor geliefden van mensen die worstelen met verslaving).
Mijn moeder heeft me door haar acties en reacties op het leven laten zien hoe belangrijk het is om te onthouden dat er altijd een licht is aan het einde van de duisternis. Vandaag, wanneer de goederentrein door mijn hoofd rolt, is mijn eerste impuls haar te bellen. Niemand ter wereld heeft beter advies; niemand geeft meer of maakt zich meer zorgen. Of we nu te maken hebben met epische obstakels zoals borstkanker en verslaving of kleinere rampen zoals verloren creditcards en dure sportschoollidmaatschappen, we staan er nu samen voor.
Deze dag in oktober was misschien "normaal" voor een miljoen mensen in New York City. Maar voor mijn moeder en mij was het een nieuw begin. Het was niet alleen een dag besteed aan het kopen van geweldige nieuwe dingen voor mijn nieuwe appartement in Manhattan en het vullen van onze gezichten met geitenkaasomeletten en kalkoen / gerookte gouda / avocadosandwiches. Vandaag was de dag waarop we eindelijk opnieuw verbinding maakten; voelde eindelijk een gevoel van kalmte en normaliteit tussen ons. Er was niet die olifant in de kamer die 'ziekte' was - in plaats daarvan lag de focus op de toekomst en hoe helder die was geworden.
Mijn moeder heeft niet alleen gevochten tegen borstkanker en twee keer gewonnen, maar ze heeft me geholpen om zonder aarzeling te worden wie ik nu ben.
